DAG
10
20-08-2004
De nacht was vreselijk Ji heeft
de hele nacht gehuild hij had krampjes en last van zijn tandjes die er
door komen, maar het grote voordeel wat hij heeft is dat hij alleen nog
maar Papa kan zeggen, dus ik zei tegen Hans "papa je wordt
geroepen", ik weet niet of ie er nou echt blij mee was maar ik kon
lekker nog even liggen, op een gegeven moment kreeg Hans hem niet rustig
dus ik heb me toen opgeofferd om de taak voor mijn rekening te nemen,
whahah wat klinkt dat zeg.
S morgens was meneer om 7 uur wakker en Jindi ook, wat een lekker stel
hebben we toch zeg,
Ji had een pakje zakdoekjes gepakt en was die aan het versnipperen
maar ineens bedacht hij zich waarom niet op dit mooie tijdstip papa even
versieren,
ik kwam niet meer bij toen ik die foto maakte, maar Hans houdt stug vol
dat hij niet sliep en hem gewoon ze gang liet gaan, daarna hebben we op de
kamer ontbeten want vandaag was het weer een belangrijke dag, we hebben
gister gehoord dat we tussen 9.30 en 12 uur thuis moesten zijn, om de
paspoorten in ontvangst te nemen.
Lee zou ze komen brengen, nou om 10 uur was ik aan het spelen met ons
kroost op de gang , even een spelletje voetbal. echt lachen zoals Ji al
kan trappen tegen de bal.
Dus ineens stond Lee voor me, ik schrok me dood en zei stop, wacht ik moet
de kamera pakken. Nou het was meteen huilen hoor bij het zien van de
paspoorten, iedereen maakte van elkaar foto's hoe Lee ze aan ons gaf.
Tja als je het zelf niet meemaakt is het zo moeilijk uit te leggen maar
geloof me er gaat van alles door je heen, het is toch het bewijs dat ie
bij ons hoort, nu moeten ze nog even naar de ambassade en een Visum erin
en klaar voor vertrek.
Voor de rest van de dag zijn we eigenlijk alleen maar in het hotel geweest
en iedereen wil alleen maar terug naar Beijing, we hebben nog op de gang
gezeten zoals elke dag eigenlijk we wel doen, we leven meer op de gang dan
kunnen de kinderen lekker met elkaar tutten, Jindi vermaakt zich wonder
boven wonder nog goed al mist ze Mei-Lin heel erg, ook wij missen chris en
Antoinette heel erg, gelukkig bellen we elke dag met elkaar maar ik wil ze
gewoon weer zien en met hun praten, want hoe we deze knul in goede banen
moeten lijden is voor ons een raadsel, weet je wat het is die guitige kop
van hem is zo erg iedereen lacht om hem ook als ie dingen doet die niet
mogen, hij is super lief hoor maar doet gewoon waar hij zin in heeft,
zelfs Jindi ligt regelmatig slap van het lachen om hem en kijkt mij dan
aan en dan zegt "ach mam het is nog een baby hoor" ze is zo lief
voor al die kleintjes zou je haast niet geloven dat ze alles maar toe
laat.
S avonds maar weer op de gang gezeten en het is altijd weer leuk, we
hebben het over van alles en nog wat en ik vind persoonlijk, want ik heb
al van meer mensen gehoord dat de tweede groep toch heel anders is enzo,
maar we hebben nu al een hechte band, we huilen lachen en maken lol samen,
in één woord een geweldige groep.
Nou ik ga afsluiten moet nog veel inpakken want morgen reizen we gelukkig
terug naar Peking naar ons oude en vertrouwde Jian guo hotel, maar ja
eerst maar weer vliegen en afscheid nemen van de Provincie van onze zoon,
dat is toch altijd weer moeilijk, ik kan nu al emotioneel worden om met
hem het vliegtuig in te stappen, ben beniwud wat hij ervan vind,
slaap lekker allemaal en tot morgen vanuit Beijing,
Knuf Hans Trudy Jindi en Ji